“Free your mind”, hoorde ik een aantal keren per dag. Ik probeerde te doorgronden hoe ik controle kreeg over mijn eigen gedachten. Ik had mezelf bedacht dat het draaide om de kwaliteit van de gedachte, het moet een goede inhoud hebben. Daarentegen werd mijn gedachten geïnspireerd door de vader van de gniffelende man. In gedachten hoor ik hem zeggen: “ik ben kleurenblind en mijn vrouw pest mij door mij verschillende sokken aan te trekken”. Ik schoot in de lach en dacht dit kan je niet zelf verzinnen!

 
Na een pittige dag werken, kind in bed, tijd voor een douche, ben ik opnieuw onrustig. Dit past niet bij mij want ik voel me enorm veilig in mijn eigen huis. Ik krijg het gevoel dat er iemand achter het douchegordijn staat, niet het psycho effect maar meer  een gluurder.  Het had niets kwaads in de zin maar meer de macht voelen dat hij zoiets kan doen. Geen leuk grapje, een gluurderige geest, wat moet ik daarmee. Nuchter als ik ben, droog ik mezelf af en besteed geen aandacht meer aan het gevoel. Genietend van wat er op tv is, wil ik even niet meer denken.“Free your mind “ galmt door mijn hoofd en ik krijg rust.

 
Een paar dagen later hoor ik, de kleurenblinde/gluurderige geest weer. Hij vertelt mij dat ik zijn zoon moet bellen en geeft mij het gevoel dat het heel belangrijk is en het gaat om leven en dood. Ik moet doorgeven dat het om een foto gaat. Ik heb dus niets met paranormaalheid (Jomanda praktijken). Daar doe ik niet aan mee, maar ik kom niet los van dit bezorgde gevoel. Tevens word ik steeds banger dat het alleen maar bestaat uit een impuls van obsessieve gevoelens voor een man , waar ik mijn hele leven gevoelens voor had die ik niet echt heb kunnen bevatten. Maar ik ben bekend met psychiatrische ziekte beelden. Ik twijfelde over de diagnose die ik over mezelf had gesteld. Meervoudige persoonlijkheidstoornis, maar het punt is, ik was me volledig bewust van wat mij overkwam. Geen geheugenverlies, deed me denken aan een film met Edward Norton, Primal Fear, ik hoor hem nog zo zeggen, “There is no Aaron” . Hij nam de identiteit van Aaron aan en werd vrij gesproken voor moord.

De stem van de kleurenblinde geest bleef. Hij bleef doorzeuren over de foto en over de herinneringen die ik heb aan zijn zoon. Na weken zeuren ben ik in de eerste valkuilen gevallen. Ik ben zo stom geweest om een aantal sms’jes te sturen. Met inhoudelijk zo stupide, oh wat heb ik daar een spijt van gehad.  Ik wist dat hij nog veel aan zijn vader dacht.  Zijn vader was abrupt uit het leven genomen door een hartaanval. Moeilijk voor hem te accepteren, zelfs na 20 jaar. Het heeft maanden geduurd voordat ik het lef had om hem mijn excuses aan te bieden. Het paranormale had voor mij afgedaan en daar wilde ik niets meer mee te maken hebben. Dat ging zelfs zo ver dat ik naar een parabeurs in de buurt ben gegaan en bij elke kraam heb gezegd dat het niet bestond. Ik vond dat ik daar moralistisch toe verplicht was. Met andere woorden, ik wil niet meer met dode mensen praten.  Maar het doorgronden van het denken bleef in mijn mind doorspelen. De kleurenblinde geest ook maar ik liet me niet meer verleiden tot handelingen.