Mijn ouders waren 16 en 17 jaar oud toen bewust besloten om een kindje te krijgen. Ik was gewild, gewenst en de moeite waard om voor vechten. Zwanger en niet getrouwd was een blamage voor  beide families. Er werd abortus opgedrongen, toen dat niet lukte, moest een gezin mij adopteren. Ook dat kregen ze bij mijn ouders niet voor elkaar. Mijn ouders gingen mij zelf opvoeden. Tijdens de zwangerschap overleed mijn overgrootvader en mijn opa waarna mijn moeder afzondigde voor de corrupte blikken der kortzichtige mensheid. De wil van mijn ouders zal "genetisch" aan mij zijn doorgegeven, want ook mijn wil is ijzersterk ontwikkeld met oprechte moralen.  De reden dat mijn ouders een kindje wilden was om op eigen benen te staan. Na twee jaar lukte dit ook.
 
Als kind was ik apart, mijn eerste woordje was “stront”. Op mijn derde jaar kon ik lezen en schrijven. Denk nou niet dat ik hoogbegaafd was of zoiets, zo was het eigenlijk niet. Gewoon anders dan andere kinderen. Op mijn 7e bedacht ik mij, dat ik mijn problemen moest tellen en voor elk probleem een oplossing bedenken. Gewoon simpel, oorzaak, gevolg en de consequentie veranderen. Bijvoorbeeld, boeken lenen van bibliotheek en deze niet op tijd terugbrengen, heeft als consequentie boete en mijn ouders boos. Dat wil ik niet, bedacht ik mij, dus op tijd terug brengen waardoor de consequentie verandert. Tevens kon ik op mijn 7e al heel duidelijk herinneren wat de waarheid was, daar sloeg ik mijn ouders mee om de oren. Door die waarheid uit te dragen, heb ik als kind veel vrijheid en vertrouwen gekregen. Tevens ook het recht verworven om mijn zegje te doen.
Of iemand ooit in de gaten heeft gehad dat ik bepaalde gaven had, weet ik niet. Ik heb het in ieder geval wel beseft en werk met deze gaven vanaf mijn 7e. Ik hoor iedereen denken in mijn hoofd, ik wist dus altijd wat iemand ging doen of van plan was te gaan doen. Bij voorbeeld als een van mijn ouders, al dan niet terecht, mij een klap wilden geven, dan was ik al net voor die tijd weggesprongen. Mijn vader heeft een keer door zoiets bikkelhard op de trap geslagen, bij mij moet je razendsnel reageren om mij te raken. Ik heb hier nooit woorden aan gegeven, gewoon simpel weg omdat ik dacht dat het normaal was. Dit blijkt niet zo te zijn. Maar toen ik de film van Mel Gibson, what women want.. had gezien, heb ik blauw gelegen wat ik wist precies wat hij meemaakte. Ik kwam erachter dat het niet normaal was. Tja, voor mij is het niet bedreigend, maar voor mensen die iets te verbergen hebben wel.. Dat heb ik dan ook wel in veel opzichten gemerkt.. Ik ben gaan uitzoeken hoe deze gave werkt. Ik heb niet het alleen recht op deze gave.
 
De gedachten die doorkomen bevatten als je jong bent nog geen woorden, maar sterk ontwikkeld, voorspellende gevoelens gerelateerd aan de waarheid. Dit leer je vertrouwen, intuïtie. Naarmate je ouder wordt en nadenkt over je gevoelens, dan geef je woorden aan die emoties en zo krijgen de gedachten woorden in je hoofd en deze wordt ontwikkeld tot een heldere stem. Ik heb tot aan 26 november 2006 gedacht dat ik met 1 stem werkte, dat was mijn eigen. Die dag vertelde mij iets anders…